Nienke Fijen

Ik zit in de bus, de 350 naar Leeuwarden. Het is 19.00 uur. Mijn oogjes branden een beetje, omdat ze zich willen afsluiten van de buitenwereld. Mijn lichaam wilt rusten maar ik wil schrijven, omdat ik blij ben, voldaan en zo gelukkig. 2 volle weken zijn verstreken. Zoveel gezien, gedaan en stiekem ook wel geleerd, nieuwe inzichten en hernieuwde energie voor wat ik wil, wat ik wil bereiken. Reizen, het is mooi, het is prachtig. Je doet, je ontmoet, je ontdekt. Je ontdekt een ander land, een andere cultuur, andere mensen, andere levenswijzes, maar vooral ook jezelf. Uit je eigen comfortzone, ver weg van alles en iedereen wat je vertrouwd en dierbaar is, weggetrokken uit je eigen leven, opgaand in een ander leven, opnieuw beginnen terwijl je, je eigen vogel wordt van je bekende leventje thuis, verbonden, maar toch vrij, je eigen leven bekijkend in vogelperspectief. Ik heb genoten, maar aan het begin had ik daar wel een beetje moeite mee. Heimwee? Te veel verbonden met het thuisfront? Niet echt volledig in het nu levend met de mensen om mij heen van dat moment, van daar, maar dekkend aan het vervolg na de vakantie? En ja, Whatsapp en social media sluit je af, af van je buitenwereld, nieuwe mensen dus was er maar 1 oplossing om dit hele introverte gebeuren op te lossen: offline gaan! Ik ben er zelf best van geschrokken, onbewust blijf je in je eigen leventje voortleven, gesloten voor de mensen om je heen, wachtend op het station, zittend in de trein, werkend op school, thuis aan tafel, maar ook op vakantie. Eén ding weet ik zeker; zonder de mensen die ik heb ontmoet, die ik een beetje heb mogen leren kennen en waarmee ik (Wouter en ik) samen heb gegeten, geborreld, gewandeld en gefeest, had mijn vakantie er heel anders uitgezien. Het was bij toeval dat het zo goed klikte, maar bij een tijdelijk goed contact zal het waarschijnlijk blijven, tenzij we elkaar ooit nog tegen het lijf lopen. Het voelde als een soort familie, niet alleen voor mij, maar voor ieder. Een familie, een gemis? Reizen, het geeft je zoveel, tijdelijk, want uiteindelijk is er maar 1 ding wat telt, wat belangrijk is, waar in ieder geval mijn hart voor klopt: een veilig, warm en liefdevol thuis!

Wolken passeren voorbij, de grijze plakaten laten af en toe de zon heel even doorbreken. Een verfrissend windje streelt mijn huid en zwiept mijn haar zachtjes heen en weer. Vandaag: a day off and doing nothing really. Ik zit op het dakterras. Fanny, net afgestudeerd, leest een boek, broerlief heeft een gesprek met de Engelsman in de 40, die huis en haard voorgoed heeft verlaten voor het leven hier. Een hippie achtige man rook zijn sigaret en lijkt zich te vervelen, terwijl de jonge dame rechts van hem hard aan het werk is met haar afstudeerverslag, die binnen nu en nu ongeveer ingeleverd moet worden.

Ik denk dat ik straks nog even de stad in ga, lopen, mensen kijken, zonder echte bedoelingen. Moet men trouwens altijd van A naar B lopen als mens? Ik weet niet beter in Nederland, dat is wat je doet. Ik ga niet bij de deur staan van het cafe, op de hoek van de straat, in mijn eigen deurpost of uit mijn eigen raam hangen om het leven buitenshuis en op straat waar te nemen, maar wat is het leuk om te doen en geeft het een rust! Het leeft op straat oftewel men leeft hier op straat, alles en iedereen is er aanwezig. Even iets over de mensen zelf; wat zijn ze hartelijk! Ze zeggen gedag vanuit hun raam, “Ow, werden we bekenen dan?”, vragen of alles OK is, je de weg weet en of je niet even van hun toilet wilt gebruik maken, want als je moet, kun je het gewoon vragen aan iemand, schijnt heel normaal op Cran Canaria te zijn volgens de wat oudere Spanjaard, die we passeerde toen hij in zijn garage aan het werk was.

Vandaag is ons laatste dag in Las Palmas. Morgen gaan we de bergen in met een Opel Corsa. Time to work on my drivingskills! Wat hebben we tot nu gedaan? Gewandeld, gewandeld en gewandeld; (1) in de wijk en omgeving van het Hostel, (2) op het strand, (3) in het oude centrum, (4) naar een mooi, hoog uitzichtpunt, waar we na 2 mislukte pogingen erachter zijn gekomen dat het daadwerkelijk onmogelijk is om daar te komen, omdat dat punt onder militair bezit valt. What else?! Strand, bodyboarden en stappen! Die laatste 2, super leuk! En wat een golven! Komt er een golf, dan is het water opeens niet meer op middel hoogte, maar spontaan 3x zo hoog. Onder de golven door duiken met plankje en al lukt nog niet, wat er een enkele keer voor gezorgd heeft dat ik even goed mijn adem in moest houden voor een paar sec. totdat de golf mij weer met rust liet. Dusss, niet te ver de zee op! Als je de golf wel goed te pakken heb, is het echt super vet en word je tot aan het strand meegenomen. Stunts is nog far too much, maar zal de sport zeker nog vetter maken. Oja, en het stappen! Wat hield het in? Dansen, dansen en dansen. Muziek: latin! Clubbezoekers: lokale bevolking. Mede-feestgangers: Hostel vrienden. Een vrijwilliger van het hostel, Spanjaard en wonende op Cran Canaria, was onze gids. Start avond: tapas, een plein vol mensen, hapjes en drank. Oh, wat is het nachtleven anders hier. De omgang met elkaar, de aanraking, de communicatie, de drempel om naar iemand toe te stappen, het dansen, het samen dansen en het samen dansen om het dansen.

Het is inmiddels avond en had mijn blog even opzij gezet! Over 20 min. een strand feestje! Dus ik moet haasten… Vervolg komt nog! Kus kus!

Even een mini-update: Wouter is de (huur)auto aan het ophalen. Ik wacht geduldig, soort van, want wat heb ik een zin om te vertrekken, het binnenland in te gaan en verder te ontdekken. De strandavond van gister was trouwens leuk! Gitaar, af en toe wat gezang, flessen drank, babbelen en het spelen van een grappig spel. Regels volgen nog, want het is echt een leuk spel om wat pit en zweer in de avond te krijgen en te houden (in het algemeen). Straks is het tijd om dag te zeggen. Misschien dat we elkaar nog tegenkomen onderweg, misschien niet. Zoveel nieuwe mensen ontmoet, kort intensief contact, verhalen gedeeld, samen genoten en dat is het weer tijd om te vertrekken, net als ieder ander, wanneer je er zelf aantoe of klaar voor bent om je eigen pad te vervolgen. Toch bijzonder!