Keurig werkte ik de adressenlijst af. Ik had er inmiddels al bijna 2 uur opzitten en langzaam werd de onbekende grote stad mij wat minder vreemd dan dat het mijn hele leven was geweest. Op een paar kroegen en feestcafé’s na, die ik overigens het meest “recent” bezocht had, op het museum, het filmhuis en de faculteit der letteren na, die ik daarvoor als puber en beginnende student betreden had, was dit voor mij alles waar deze grote stad uit bestond. Tuurlijk, het heeft meer, veel meer te bieden en te ontdekken, maar ondanks dat deze stad een directe buurman en een vergrotende trap is van die van mij, stond deze verrassing, vanuit onwetendheid of misschien wel naïviteit, niet op mijn adreslijst; de erotheek. Bingo, ik had hem gevonden! Student af, hard werkend en ontgroeningsperiode achter mij, betrad ik als een frisse, jonge dame de klein ogende erotheek. “Goedemiddag, zou ik hier wat flyers mogen achterlaten?” De man lacht en vraagt mij of ik wel weet in wat voor winkel ik sta. Ik zeg volmondig ‘JA!’. De muren worden volledig bedekt met erotische attributen. De balie bestaat uit glas, waaronder meer te zien is. De hierop schijnende lampen doen alles opblinken als waar diamantwaardig materiaal. Veel ruimte is er niet voor mijn twee A5 formaat flyers. Ik zou het hele concept naar beneden halen als ik deze hierop zou plaatsen. Of beter gezegd: ik zou het zelfs als storend ervaren. Terwijl ik gericht het balie-gebied bekijk, opzoek naar dat wat ik nodig heb, vraagt de man of ik een dildo wil. Een dildo?! Ik ben even stil en stel mijzelf diezelfde vraag, de vraag die hij mij zojuist stelde. Het antwoord is “Nee”. Wat moet ik daarmee?! Ik geef knipogend antwoord en zeg dat ik daarvoor mijn vriendje heb. Ze lachen, de twee mannen achter de balie, alsof dit extraatje erbij toch fijn kan zijn. Ik denk er niet verder over na en vraag nogmaals om bevestiging voor het plaatsen van de flyers. Eén van het literatuur festival in Den Haag en de ander van het “Doe museum” in Veendam. Ik krijg toestemming, alhoewel ik de belangstelling bij de mannen hier in twijfel trek. Nog voordat ik mijn flyers tevoorschijn kan toveren, krijg ik de volgende vraag. Ga je mee naar de kelder? Kelder?! Antwoord ik verbaasd. Ik ga verder met waar ik mee bezig was en haal snel de flyers uit mijn tas. De vraag-antwoord discussie kabbelt wat voort, zonder enig echt antwoord. Wat heb ik daar te zoeken?! Ik wil het ondergrondse niet bezoeken. Het zal vast niet bestaan, alhoewel er toch een naar buikgevoel ontstaat. Ik leg de flyers neer en wil vriendelijk gedag zeggen en de stap naar buiten zetten. Toch had ik iets niet goed begrepen, want de heer achter de balie zei dat ik nu eerst de kelder moest checken, alvorens te vertrekken. Stomverbaasd liep ik achter de jongste man aan, de oudste van de twee bleef staan, wees mij hem aan, terwijl hij de man was die überhaupt op het kelder idee kwam. Ik gehoorzaam, maar waarom? Kan ik niet meer denken, maar alleen doen? Mijn benen bewegen zich voort, door een poort met rubberen, verticaal, opgehangen stroken. Deze waren niet transparant, zoals bij binnenkomst in het zwembad, waar ik als klein kind voor het eerst leerde zwemmen. Deze waren zo donker en zwart als een diep, onheilspellend gat, wat alarmbellen deed rinkelen en mij een adrenaline shock gaf. Ik weet niet wat ik betreed, maar mijn gevoel zegt meer dan voldoende. Een tweede deur komt aan de orde, waarna een trap naar beneden volgt. Eenmaal beneden zie ik geen hand voor ogen, wat voor een kleine paniek zorgt. Als een waggelend eendje probeer ik al lopend mijn evenwicht te bewaren. De omgeving, waarin ik mij bevind, wordt langzaam zichtbaar. Kleine hokjes, die niet functioneren als pashokjes. Er zijn geen poorten. Heerst hier geen schaamte? Een man kijkt ontspannen om. Naakt, zonder gestoord te lijken in zijn bezigheid, zet hij zijn daad voort. We gaan een hoekje om. De man neemt een woord in zijn mond, waarvan ik de betekenis niet ken. Het is hem blijkbaar duidelijk en hij begint met de uitleg ervan, van dat wat zich in het donker, in deze kamer, schuil houdt. Het is mij duidelijk; je kunt erin hangen en het bestaat uit kettingen enzo. Ik krijg een beeld in mijn hoofd, van een plaatje dat ik ooit op Facebook heb gezien. Smakelijk was het niet, maar langzaam wordt zichtbaar wat de man in handen heeft; een ketting. Alvorens ik de rest kan waarnemen, gaan we naar de volgende kamer. Het is een kamer met deuren, die je voor iets privé’s, alleen of voor twee, kan afhuren. Ik geloof de man op zijn woorden. Het bed in de ruimte kan ik niet zien, maar de reusachtige, gezette man, die plots van links opduikt, wordt naast zijn zichtbaarheid bijna voelbaar. De botsing wordt mij bespaard, maar iets akelig voelbaars wordt door mijn lichaam gejaagd. Ik wil geen contact, niet met de muren en de bijbehorende toebehoren, niet met de mens die zich hier schuil houdt, met niemand niet, behalve mijn vriend. Het is hun trots, zei de mooie, jonge man, terwijl we de verlichte trap op lopen. Terug lopend naar boven, naar de klein ogende ” winkel”, waar ik niets vermoedend zo’n 10 min. geleden een onbekende wereld betrad, komt alles langzaam bij mij binnen. Dat wat zo onschuldig leek, is meer dan een winkel voor een “boeven streek”, voor thuis, elders, alleen of samen. Is dit wat hoort bij een doorsnee erotheek? Is het meer dan wat ik dacht wat het was en in eerste instantie zag? Eenmaal boven vraagt de man of ik morgen ook kom. Iets wat ik vergeet; dit pand is ook in het bezit van een homo en hetereo zaal. Deze heb ik nog niet gezien, maar voor nu en morgen houd ik het voor gezien. Nieuwe beelden schieten door mijn hoofd. Ik wil niet, ik durf niet. Ik begin over mijn vriend die zich (na later zeggen) op de Noordzee bevindt. Neem hem mee, krijg ik als antwoord opgediend, alsof de mogelijkheid zich voordient. Alleen op het feest zal ik niet verschijnen. Bovendien geldt er voor mij op dit vlak maar één ding, dat onbeschrijfelijk mooie, wat ik samen heb en deel met mijn vriend. Toch ben ik blij dat de erotheek bestaat, voor al die mensen, die hier komen en gaan.

Nienke