Werk
De wolken bedekken de hemel. Lichtjes schijnt de zon er doorheen en laat hij van zich weten.
32℃, mensen die zich vloeistof komen nuttigen in de schaduw. De bar met ijsjes had er, aan de hoeveelheid mensen te merken, nog nooit zo aanlokkelijk uit gezien. Het was de dag dat de Fransen verloren van de Portugezen. Een dag waarop je alleen siësta zou willen houden. Een vol terras, voller dan vol in de avond. Het wordt drukker, elke dag en er is geen tijd om stil te staan.
Vandaag begin ik pas om 19.00, een gelukje na zo een drukke avond als gister. 6 uren stappen, bestellingen opnemen, drankjes brengen en glazen halen in een chaotische mensenmassa, vol spanning van de wedstrijd. Mijn armen en benen zijn leeg, een moe lichaam, terwijl mijn hoofd redelijk helder lijkt te zijn. Ik lig op bed, in mijn gelukkig nu niet zo hete hutje, maar mijn lichaam blijft zeggen dat hij het zwaar heeft en zeurt een beetje voort.
Ik geniet nu, van de plek, het werk, mijn collega’s, de mensen, de ervaring, maar er zijn zoveel momentem geweest dat ik huilend naar huis appte of belde. Heimwee naar huis; mijn vriend, doodop van het werk en de teleurstelling dat niet ik, maar een ander Frans meisje mijn plek invult achter de bar, die mij bovendien commandeerde en niet zo ligt, terwijl mijn die job was beloofd. Hoe dit zo is gekomen?! Ik wil het niet meer weten en het doet er niet meer toe. Ik werk en ik werk hard, maar ook fijn en hoop dat ik dit nog even kan blijven doen, voor alle mooie, zware en leerzame momenten, ervaringen, belevenissen en nieuwe vriendschappen die ik hier opdoe! Ik ga mij klaarmaken voor de avond en hoop dat mijn lichaam net zo graag door wil gaan als mijn geest…
Groetjes uit de Dordogne, Domeine Soleil plage, Nienke 🙂
*Snel een vervolg met meer!*
