Ik heb je op! Je helemaal toegeëigend en verslonden, opgeslokt en van je genomen. Jij, bestaande uit koffie, melk en room met een vleugje vanille. Ik ben verzot op je geraakt. Nee, je bent er niet 1 uit duizenden die ieder 4,- per stuk kosten bij de DE. Nee, jij was uniek, omdat jij, alleen jij, mijn buikje op dat moment wist te verwarmen dat ik het nodig had, zoals een warme kruikje dat vroeger zou doen toen ik klein was. Ja, jij, jij alleen was het meer dan waard, lieve Cappuccino!

Lichtjes verwarm je mijn buikje, terwijl de aroma’s, your creamy, sweetness, those goodness, nog proefbaar is. Just taste it, experience it and nothing else! You just gave me what I needed en dat is meer dan alleen maar o.a. je kalmerende warmte en genot in smaak. Dat ene zen momentje. Je geeft mij dat extra’tje wat ik zoek (en dan heb ik het niet over de cafeïne), maar even nergens anders kan vinden; een warmte waar ik op kan terug vallen als ik het even niet meer weet of moeilijk vind en mij dat geeft wat ik dan even nodig heb om verder te gaan.

Het is 16.00 uur en de bus heeft mij gebracht waar ik moet zijn. Vele kluisjes in vele kleuren, die ieder tot een leering behoren, passeer ik voorbij. Het pad dat ik doorloop brengt mij naar waar ik moet zijn, het kamertje van mijn coach, die tevens zorg coördinator is. Om eerlijk te zijn, geen 1 van die eigenaren van die kluisjes zal een leerling van mij zijn of worden zoals gepland. Mijn coach zal niet mijn coach en collega zijn, zoals ik wenste haar als begeleider te hebben. 

De school is leeg en verlaten, slechts de tekeningen op de muur bewijzen de aanwezigheid van de vele leerlingen, die hier bijna iedere dag aanwezig zijn, alleen niet na 4’en. Een gelijksoortige koelte en afstand lijkt het mij te geven, dat voorheen niet het geval was.

Trots, zeker en dankbaar, maar toch zo beladen dat ik deze (leer)school zal verlaten en heb verlaten, terwijl het, komende vanuit diep, zo goed voelt en is dat ik het eindelijk los kan laten en mijn eigen weg kan inslaan. De tijd is eindelijk rijp en gekomen. Het is mooi, maar ook zo beangstigend en confronterend tegelijkertijd. Mijn studie heeft mij (direct en indirect) gebracht waar ik nu ben en misschien wel behoor te zijn. Ik ben afgestudeerd in mijn eigen specificaties, die ik nu verder ga ontdekken, ontwikkelen, verfijnen en verfraaien als een ruwe diamant die zijn plekje heeft gevonden.

Misselijk van alle emoties die eruit willen, maar die ik nog zo probeer te onderdrukken. Nog even en ik ben weer in Leeuwarden, nog even en dan kan ik mijn tranen laten lopen zonder enig verbaasd en verward publiek te krijgen. 

Nienke