Ik zit in de bus, de 350 naar Leeuwarden. Het is 19.00 uur. Mijn oogjes branden een beetje, omdat ze zich willen afsluiten van de buitenwereld. Mijn lichaam wilt rusten maar ik wil schrijven, omdat ik blij ben, voldaan en zo gelukkig. 2 volle weken zijn verstreken. Zoveel gezien, gedaan en stiekem ook wel geleerd, nieuwe inzichten en hernieuwde energie voor wat ik wil, wat ik wil bereiken. Reizen, het is mooi, het is prachtig. Je doet, je ontmoet, je ontdekt. Je ontdekt een ander land, een andere cultuur, andere mensen, andere levenswijzes, maar vooral ook jezelf. Uit je eigen comfortzone, ver weg van alles en iedereen wat je vertrouwd en dierbaar is, weggetrokken uit je eigen leven, opgaand in een ander leven, opnieuw beginnen terwijl je, je eigen vogel wordt van je bekende leventje thuis, verbonden, maar toch vrij, je eigen leven bekijkend in vogelperspectief. Ik heb genoten, maar aan het begin had ik daar wel een beetje moeite mee. Heimwee? Te veel verbonden met het thuisfront? Niet echt volledig in het nu levend met de mensen om mij heen van dat moment, van daar, maar dekkend aan het vervolg na de vakantie? En ja, Whatsapp en social media sluit je af, af van je buitenwereld, nieuwe mensen dus was er maar 1 oplossing om dit hele introverte gebeuren op te lossen: offline gaan! Ik ben er zelf best van geschrokken, onbewust blijf je in je eigen leventje voortleven, gesloten voor de mensen om je heen, wachtend op het station, zittend in de trein, werkend op school, thuis aan tafel, maar ook op vakantie. Eén ding weet ik zeker; zonder de mensen die ik heb ontmoet, die ik een beetje heb mogen leren kennen en waarmee ik (Wouter en ik) samen heb gegeten, geborreld, gewandeld en gefeest, had mijn vakantie er heel anders uitgezien. Het was bij toeval dat het zo goed klikte, maar bij een tijdelijk goed contact zal het waarschijnlijk blijven, tenzij we elkaar ooit nog tegen het lijf lopen. Het voelde als een soort familie, niet alleen voor mij, maar voor ieder. Een familie, een gemis? Reizen, het geeft je zoveel, tijdelijk, want uiteindelijk is er maar 1 ding wat telt, wat belangrijk is, waar in ieder geval mijn hart voor klopt: een veilig, warm en liefdevol thuis!

Nienke